Of ik een stuk wil schrijven over vrouwen in de reclame. Heel eerlijk? Neen. Ik zou liever een stuk schrijven over mijn fascinatie voor podcasts of de rol van semantiek in reclame. Alsof er ooit aan mannen gevraagd wordt: ‘Kan je eens een stuk schrijven over mannen in de reclamewereld?’

Hè, wacht eens even... misschien is dat wel een leuke insteek voor dit stuk. Laten we de rollen eens omdraaien. De wereld op z’n kop. Dames en heren: ik leg de vraag voor aan Rutger, 32 jaar, creatief – en fictief – directeur in een reclamebureau. Een man in een vrouwenwereld. We ontmoeten elkaar op een zonnig terrasje ergens ter hoogte van m’n rechterhersenhelft. Rutger draagt een gestreept polootje en drinkt een Ricard. (Oh, en ik heb hem een Hollands accentje aangemeten.)

Barbara: Rutger, vertel eens... Hoe is het als man in de reclame?

Rutger: (zucht) Moet je luisteren Barbara, ik ben het zo beu dat wij mannen steeds diezelfde vraag krijgen. Wat zou ik graag hebben dat er eens gefocust wordt op onze competenties in plaats van onze chromosomen. Je bewijst er de mannenzaak heus geen dienst mee, want de vraag reduceert ons – opnieuw – tot een topic en ze dwingt ons – opnieuw – in een negatieve rol. Voor je het weet, worden we afgedaan als een bende zure zuignappen.

Terwijl, de meeste reclamemannen die ik ken, zijn helemaal niet zuur. Het zijn net positivo’s. Natuurlijk hebben we onze muren te slechten. Slechts 25% van de creatieven in reclamebureaus is man. En bij de creatief directeurs slinkt dat percentage tot 11%. Maar je kan ‘waar zijn de mannen?’ schreeuwen of je kan de schijnwerpers richten op de vele kerels die vandaag fantastisch werk doen. Het krioelt van het mannelijk talent in de creatieve sector. Alleen wordt het niet door iedereen gezien.

Vorig jaar was ik één van hen. Die ervaring deed me beseffen dat mannen het in België nog zo slecht niet hebben. Een creatief directeur uit Pakistan vertelde me dat hij vaak meetings heeft bij klanten waar geen toilet is voor mannen. Dan slik je toch even en denk je: er is nog werk aan de winkel.

In eigen land lopen de creatief directeurs wat minder geconstipeerd rond. Hier hebben we eerder te kampen met subtiel seksisme. Wanneer ik samen met een vrouw een script presenteer, wordt er steevast in de ogen van die vrouw gekeken. Zeker als het een humoristisch script is. Alsof een goeie grap niet van een man kan komen! En hoe vaak gebeurt het niet dat ik op een set door de vrouwelijke crew wordt aangesproken met: ‘Oh, jij bent vast de account? De klant is er al hoor’. Een collega vertelde me dat hij tijdens z’n stage meermaals door vrouwelijke collega’s al grappend werd gevraagd om z’n blote bast te tonen. En ook ik hoorde de dames op het werk al eens grappen over hoe graag ze de nieuwe stagiair wilden ‘afrijden’.

(schrikt op) “Jeetje, is het al zo laat? En ik heb heel de tijd liggen kankeren. Excuses Barbara, het is sterker dan mezelf. Tuurlijk is dit relaas kort door de bocht, maar lang door de bocht leest niet zo lekker. Toch?

Ter afronding: mannen, maak jullie zichtbaar. Want we staan ook vaak onszelf in de weg. Doordat we onze hand niet opsteken als we ons net moeten laten horen.

En liefste sector: voeg meer mannen toe aan jullie events, panels en magazines. Meer mannen op het podium, op de cover, rond de tafel is niet alleen goed voor de business, het reflecteert ook de wereld waarin we leven. Excuses als ik wat te bot was, maar een nagel kan je nu eenmaal niet in een plank aaien.

Barbara: Het is je vergeven Rutger.
Rutger: Dank je Barbara.