Op mijn 18de, na zes jaar op een strenge nonnenschool met enkel meisjes én dus bijna heiligverklaard, deelde ik aan mijn ouders mee dat ik naar Studio Herman Teirlinck of Sint-Lucas wou. Ze waren in shock. Ze hadden me liever in het onderwijs zien terechtkomen. Maar neen, hun jongste wou ‘de kunstenaar’ gaan uithangen! In een school bevolkt door uitschot, druggebruikers en hanenkammen! Gelukkig ging de storm snel liggen. Mijn ouders zagen ook wel dat ik sinds mijn kleutertijd hele dagen bezig was met tekenen en knutselen. En dat ik op de eerste rij stond telkens als er op school een toneelvoorstelling was. Kortom: ze lieten me gaan. Dat ik koos voor een toegepaste richting als reclamevormgeving, suste hen. Denk ik. Misschien heb ik hen gewoon plechtig beloofd dat ik nooit met een hanenkam naar huis zou komen, dat weet ik niet meer precies.

Na het vierde jaar reclamevormgeving studeerden we af met evenveel jongens als meisjes. Wist ik toen veel dat ik op de werkvloer als vrouwelijke creatief bij de minderheid zou horen. Hoe dat kwam? Geen idee. Maar wat was die mannenwereld van de reclame een openbaring. De sfeer, de stress tijdens pitches, de kickertornooien na – en soms tijdens – de uren, het leven tussen creatieven. Ik heb jaren een team gevormd met mannelijke artdirectors - ja, ook met jou, Liesbeth Demolder, maar ik reken jou gewoon tot de mannen - en ik heb me in hun gezelschap enorm geamuseerd. En nog altijd. Maar goed ook, want ik geloof dat uit recreatie vaak een sterke creatie ontstaat.

Ik voel me thuis veel meer een alien in een mannenwereld, met 2 zonen en een pluszoon die voetballen en een vriend die alleen maar in paars-wit tinten denkt. Onze tv is al jaren stuk, heb ik het gevoel, want er is enkel een groen vlak met witte strepen te zien. Het is soms zo erg dat ik willens nillens meega in die voetbalgekte. Al supporter ik wel voor een andere ploeg. Komaan Waasland-Bevereuhhhh! Oeps, sorry. Maar ik zie ze graag, mijn venten, als moeder én als vrouw. Laat ze maar man zijn. Een goeie man kan je sexy en sterk doen voelen, alsof je heel de wereld aankan. Of nee, wacht... dat is Pastis.

Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet bezig met nadrukkelijk mijn plek op te eisen als vrouw. Laat mij maar gewoon het oestrogeen tussen het testosteron zijn. Zet me in een brainstorm met een bende mannen en ik gooi vrijuit mijn kronkels op tafel. Bij vrouwen hou ik me meer op de achtergrond. Omdat mannen nu eenmaal meer no-nonsense zijn en daar hou ik van. Los daarvan geloof ik wel dat je als reclamevrouw een positieve invloed kan hebben op je vrouwelijke doelgroep, dat je kan inspireren. Als je in je campagnes vrouwen afbeeldt als atleten, politici of managers, kan dat, hoop ik, meisjes aanzetten een hogere opleiding te volgen of hun ambities waar te maken.

Als freelancer is het makkelijk om af en toe van thuis uit te werken. Ik creëer beter in complete stilte, misschien is dat iets vrouwelijks. Nog een voordeel van thuiswerken is dat je elke maand weer tot ‘Employee of the Month’ verkozen wordt.

Ik vorm een vrouwelijk freelanceteam samen met Alex Gabriels. We worden de laatste tijd vaak getypcast: we krijgen nogal wat briefings voor campagnes voor anti-rimpelcrèmes, vrouwenbladen… en binnenkort incontinentieverbanden, waarschijnlijk. Niet dat dat niet mag. Integendeel. Maar ik doe minstens even graag iets voor automerken of een doe-het-zelfzaak. Of Pastis.